Η αλήθεια είναι πως αγχώθηκα όταν μου είπαν ότι πρέπει να πάρω συνέντευξη από τον ζωντανό θρύλο του Αγίου Δημητρίου, Σάββα Καραπουλιτίδη… Σίγουρα για τους παλιούς αυτό το όνομα είναι μια ολόκληρη ιστορία αλλά η συνέντευξή του είναι μια καλή αρχή για τους νέους, να μάθουν ότι ήταν από τους καλύτερους παίκτες του ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου και πως σε όλα τα καφενεία του δήμου, υπάρχουν φωτογραφίες του.Ε
ίναι ο άνθρωπος με μια μεγάλη προσφορά στον ποδοσφαιρικό χώρο, με τα γρήγορα και δυνατά πόδια που από μικρός ήξερε να βρίσκει τον δρόμο για τα αντίπαλα δίχτυα. Ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό συνάντησα τον «Κήγκαν» και με το χαμόγελο στα χείλη του, μου πρόσφερε την πιο ζεστή καλημέρα. Τότε ήταν που πήρα το θάρρος να του πω:-κε Σάββα έχετε προσφέρει πολλά στον Άγιο Δημήτριο, είστε δηλαδή μια ολόκληρη ιστορία μόνος σας.
Με τιμάει αυτό που λες και νιώθω ότι έχω δώσει πολλά στην ομάδα όπως και σε όλες τις ομάδες που έχω πάει. Στην καριέρα μου είχα 450 γκολ και συγκεκριμένα στη Μπάρτσα ήμουν ηγέτης 14 χρόνια και είχα σκοράρει 250-270 γκολ ενώ σταμάτησα τη καριέρα μου στα 39 μου χρόνια.
-Πότε κάνατε τα πρώτα ποδοσφαιρικά σας βήματα;
Στην Βέροια. Ήμουν μόλις 16 χρονών, δούλευα αλλά μου άρεσε να προπονούμαι γι’ αυτό και κατάφερα να φτάσω εδώ που έφτασα. Δεν το έβαλα ποτέ κάτω και ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ για να γίνω καλύτερος, η αγάπη μου για αυτό που έκανα μου έδωσε ώθηση για την συνέχεια. Κατάγομαι από την Νικομήδεια Ημαθείας, ένας τόπος που έβγαλε τον Μίμη Παπαιωάννου και τον Νίκο Καραπουλιτίδη (σ.σ αδερφός του Σάββα Καραπουλιτίδη), που έπαιζαν στην ΑΕΚ. -
-Η Βέροια ήταν ο πρώτος σας σταθμός και ο Άγιος Δημήτριος ο τελευταίος. Πείτε μας για τους ενδιαμέσους σταθμούς στην καριέρα σας.
Την περίοδο 68-69,ήμουν 18 χρονών και πήγα στον ΑΠΕΛ Λαγκαδά στην Α Κατηγορία Θεσσαλονίκης και σημείωσα περίπου 18 γκολ. Μπορεί να ήμουν 18 χρονών αλλά η ομάδα περίμενε πολλά από εμένα. Την επόμενη χρονιά και μέχρι το 1975 πήρα μεταγραφή στην Ελευσίνα που έπαιζε στη Β’ Εθνική και έβαλα 50 γκολ. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις καταφέρνεις μέρα με τη μέρα να εξελίσσεσαι.
Από πάνω και αριστερά
Μανώλης, Αμοργιανώτης, Σγούρος, Φλώρος, Κυριαζής, Τριανταφύλλου, Προπονητής: Κουρκουβέλας.
Κάτω και αριστερά:
Λουκάς, Καπαματζιάν, Φουτουλάκης, Μαθάς, Καραπουλιτίδης.
-Πως σας υποδέχτηκαν στον Άγιο Δημήτριο;
Το 1975 ήρθα στην «Μπάρτσα»! Τότε προπονητής ήταν ο Θανάσης Λουκανίδης, με είχαν καλέσει για τα τυπικά δοκιμαστικά και υπέγραψα αμέσως. Μάζεψα τις βαλίτσες μου και μετακόμισα στην Αθήνα. Το κλίμα ήταν πολύ θετικό, ενσωματώθηκα αμέσως στην ομάδα με δέχτηκαν και ήταν σαν οικογένεια για μένα. Πρεμιέρα έκανα στον εκτός έδρας αγώνα με τον Εθνικό Αστέρα, με σκορ 3-3.
-Αληθεύει πως είχατε τον δικό σας κόσμο, κόσμο που σας ακολουθούσε σε κάθε αγώνα;
Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπήρχαν 300-400 άτομα που με ακολουθούσαν σε κάθε μου βήμα. Όπου και να πήγαινα, είτε σαν παίκτης είτε σαν προπονητής, στις κερκίδες υπήρχε κόσμος που ερχόταν για να με δει. Η αγάπη του κόσμου μου έδινε δύναμη σε κάθε αγώνα. Ήμουν άνθρωπος της κερκίδας, όποτε και να έβαζα κάποιο γκολ πήγαινα και το πανηγύριζα δίπλα στον κόσμο. Ειδικά στον Άγιο Δημήτριο πρόλαβα τότε που ο κόσμος δεν έβρισκε εισιτήριο να μπει μέσα και καθόταν και φώναζε απ’ έξω. Η «Μπάρτσα», τότε που βρισκόταν Β’ Εθνική είχε 5.000 κόσμο.
-Ποιους από τους παίκτες που συνεργαστήκατε, ξεχωρίσατε;
Τον Καπαματζιάν, τον Τριανταφύλλου, τον Λουκά, τον Σγούρο όπως και πολλοί άλλοι που βάζανε τα δυνατά τους σε κάθε αγώνα. --Συνεχίσατε σαν προπονητής και το 1988 αναλάβατε την πρώτη ομάδα του Αγίου Δημητρίου. Πως νιώσατε με αυτό;
Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω αφού «κρέμασα» τα παπούτσια μου σαν παίκτης. Ήταν η ομάδα της καρδιάς μου άλλωστε και την ανέλαβα με πολύ χαρά. Τότε ο Άγιος Δημήτριος έπαιζε Α’ Τοπικό και κατάφερα με πείσμα και θέληση να τερματίσω την ομάδα στην δεύτερη θέση. Τον επόμενο χρόνο ήμασταν πάλι στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας ενώ το 1992 ανέλαβα και την Θύελλα Αγίου Δημητρίου. Έμεινα εκεί για μισό χρόνο, την έσωσα και στα μέσα της χρονιάς πήγα στην Βουλιαγμένη με τον ίδιο σκοπό, την παραμονή στην κατηγορία. Και τα κατάφερα.
-Από τα «χέρια» σας, σαν προπονητής, θα αναδείξατε και πολλούς καλούς παίκτες.
Από την προπονητική μου πορεία κατάφερα να βγάλω τον Παπανδρέου, τον Κωνσταντινίδη που έπαιξε στον Εθνικό Αστέρα, τον Νεοχωρίτη, τον Καραχάλιο που έπαιξε στην Β’ Εθνική στον Αχαρναϊκό όπως και τον Κάρλο που έπαιξε στον Άγιο Δημήτριο.-Πλέον έχετε αναλάβει το παμπαιδικό τμήμα της Θύελλας. Απ’ότι μαθαίνω τα πηγαίνετε πολύ καλά.
Έπειτα από 20 χρόνια στις ακαδημίες του Αγίου Δημητρίου βρίσκομαι τώρα στη Θύελλα όπου το κλίμα είναι εξαιρετικό. Τα παιδιά δουλεύουν πολύ σωστά και πραγματικά χαίρομαι που μου έχει δοθεί η ευκαιρία να τους βοηθήσω να ανέβουν επίπεδο. Είναι άλλωστε το μέλλον αυτού της πόλης .
-Το Σάββατο σας είδαμε στον αγώνα της Θύελλας, στον αγώνα που έδωσε απέναντι στην Ηλιούπολη. Ποιους παίκτες ξεχωρίσατε;
Ο Λάκης Στρατής μου άρεσε αρκετά και ο Μιχάλης Ρέτσος πιστεύω ότι θα έχει μέλλον στην ομάδα.
-Ποια στιγμή της καριέρας σας,σας έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας, σαν κάτι διαφορετικό;
Πολύ καλή ερώτηση. Αυτό που μου έχει μείνει μέχρι και σήμερα είναι ο αγώνας που ήμουν παίκτης του Αγίου Δημητρίου και παίζαμε αντίπαλοι με τη Νάξο. Τότε η Μπάρτσα ήταν στην Α΄Ερασιτεχνική, όπως είναι τώρα η Δ΄Εθνική και νικήσαμε με 9-0. Εγώ είχα σκοράρει τα 6 γκολ του αγώνα και όπως ήταν φυσικό όλα αφιερώθηκαν στον κόσμο του Αγίου Δημητρίου. (σ.σ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μόνο τρεις παίκτες το έχουν καταφέρει αυτό. Ο Νεστoρίδης της ΑΕΚ, ο Τσοχαταρίδης του Εθνικού και ο Καραπουλιτίδης στον Άγιο Δημήτριο)
-Κάτι τελευταίο για να σας αφήσω να πάτε στην προπόνηση. Τι σας έχει μείνει από όλη την μέχρι τώρα ποδοσφαιρική σας πορεία;
Η αγάπη των φιλάθλων, του Αγίου Δημητρίου και του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου γενικότερα. Η αναγνωρισιμότητα του κόσμου είναι αυτή που έχει μείνει στη καρδιά μου και θα την κουβαλάω πάντα μαζί μου όπου και να είμαι ότι και αν κάνω.Κάπως έτσι, τελείωσε η συνέντευξη με τον Σάββα Καραπουλιτίδη, τον ποδοσφαιριστή και προπονητή, που κουβαλάει μια ιστορία στις πλάτες του. Η βόλτα μας συνεχίστηκε στα σοκάκια του Αγίου Δημητρίου με τον κόσμο να μας σταματάει κάθε δύο λεπτά και να χαιρετάει τον άνθρωπο που πρόσφερε τόσα πολλά όπου και αν βρέθηκε. Επειδή ο κόσμος του Αγίου Δημητρίου ξέρει να αναγνωρίζει τις αξίες, με όποιον και να μίλησα στο καφενείο που μαζεύονται κάθε Κυριακή, μόνο καλά λόγια είχε να μου πει κάτι που επιβεβαιώνει γιατί ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ο Σάββας Καραπουλιτίδης βρίσκεται ακόμα στη δημοσιότητα. Πλέον, ο άνθρωπος με τ
α γρήγορα πόδια, είναι οικογενειάρχης με δύο παιδιά. Μία κόρη και έναν γιο, ο γιος του είναι 24 χρονών και έπαιζε στον Άγιο Δημήτριο ενώ τώρα αγωνίζεται στη Νέα Σμύρνη. Άραγε θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του;Της Σοφίας Τσιρώνη(imaginistes.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου